ว่าด้วยเรื่อง "ลูก"

คำเตือน : คนที่มีลูกแล้ว หรือ กำลังจะมีไม่ควรเข้ามาอ่าน เพราะอาจจะมีบางประโยค หรือบางคำพูดที่ขัดใจไปบ้าง ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ก่อนเลยครับ

อยู่ ๆ ก็มีอารมณ์ เขียน Blog เรื่อง "ลูก" กับเค้า อาจจะเป็นเพราะเห็นเพื่อน ๆ หลายคน เริ่มมีลูกกันบ้างแล้ว และประกอบกับอายุ (ของภรรยา) มากขึ้นเรื่อย ๆ ความเสี่ยงในการมีลูกนั้นก็จะมากขึ้น ทั้งแม่ และ ลูก ก็เลยมานั่งคิดว่า เราควรจะมีได้แล้วหรือยัง อย่างไร

หลัง จากแต่งงานกันกับภรรยามาแล้ว 2 ปี ความหวานยังไม่ไ้ด้ลดลงเลย ฮิ้วววว ไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไป ไม่เหงาด้วย แต่จริง ๆ ก็คิดนะว่าจะมีเจ้าตัวน้อย ก็คงมีความสุขดี แต่ด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่าง ที่ต้องคิดถึงให้มากกว่ารุ่น พ่อ แม่ ปู่ ย่า เราให้มาก ๆ

พร้อมหรือยัง?

คงเป็นคำถามที่หลาย ๆ คนคิดก่อนที่จะมีเด็กมาวิ่งเล่นในบ้านแน่ ๆ แล้วอะไรคือ ความพร้อม (ของผม)

1.ฐานะการเงิน

เมื่อก่อน คงเคยได้ยินคำที่เค้าบอกไว้ว่า มีลูก 1 คน จนไป 7 ปี เดี๋ยวนี้คงไม่ใช่ อาจจะจนไปสัก 10 - 20 ปีเลยก็ได้ เพราะสมัยนี้ การจะเลี้ยงเด็กคนนึง ให้มีคุณภาพต้องใช้ค่าใช้จ่ายสูงมาก ซึ่งตอนนี้มีแต่หนี้ ลำพังแค่ภรรยา ยังทำให้เค้าสบายไม่ได้เลย (เขียนแล้วน้ำตาจะไหล T_T) จะเอาเด็กอีกคนให้มาลำบากด้วยอีกทำไม อีกอย่างต้นทุนชีวิตก็น้อยนิด ไม่สามารถจะรับความเสี่ยงด้านการเงินได้มากเหมือนคนอื่น ๆ เกิดตกงาน (ซึ่งตอนนี้ก็...) ไม่มีจะกิน จะเอาอะไรไปเลี้ยงลูก เลี้ยงเมียล่ะคร้าบ

2. ด้านสังคม

สังคมสมัยนี้ก็นะ อาจจะเป็นเพราะผมเกิดมาในกรุงเทพ ฯ ตั้งแต่เด็ก ๆ ชีวิตก็ไม่ได้ลำบากนัก แต่ก็ไม่ได้สบายเหมือนหลาย ๆ คน และอีกอย่างสังคมเลวร้ายขึ้นทุก ๆ วัน มีแต่ความเห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบ ทะเลาะเบาะแว้ง ไม่เห็นจะมีความสุขตามความเจริญที่เพิ่มขึ้นเลย จะให้เด็กคนนึงมาเจอสังคมที่เลวร้ายกว่าผมสมัยเด็ก ๆ เนี่ยนะ คงน่าสงสารน่าดูเลย ถ้าจะแก้เรื่องพวกนี้ คงต้องกลับไปแก้ด้วยข้อ 1 เพราะฉะนั้น ถ้าอยู่กรุงเทพ ฯ ผมก็คงไม่คิดจะมีลูก อาจจะไปอยู่ต่างจังหวัด ให้ลูกเจอแต่สิ่งดี ๆ สวย ๆ งาม ๆ อย่างน้อยก็ดีกว่าในระดับนึง

3. สุขภาพ

เรื่องนี้อาจจะเป็นกังวลมากไปหน่อย แต่รู้สึกว่าตั้งแต่ขึ้นเลข 3 สุขภาพแย่ลงอย่างรวดเร็ว ถ้ามีลูกแล้ว หัวหน้าครอบครัวอย่างผม เป็นอะไรไปขึ้นมาจะทำอย่างไร ทิ้งลูก กับ ภรรยา ให้อยู่ในโลกเบี้ยว ๆ นี้สองคนคงลำบากแย่ เป็นห่วง และเป็นกังวลเรื่องอนาคตที่ยังไม่เกิดมาก ๆ

มีลูกแล้วดียังไง?

ถ้าถามว่าอยากมีลูกมั้ย บอกได้เต็มปากเลยว่า "อยากมี" แน่นอน แต่ถ้าจะให้พูดถึงข้อดีของการมีลูก ยังนึกไม่ออกเลยข้อดีของการมีลูกเลยสักข้อจริง ๆ นึกได้แต่ข้อเสียเยอะแยะไปหมด ข้อเสีย (ของผม) เท่าที่คิดได้คือ

1. ค่าใช้จ่ายสูง - ตั้งแต่เกิด จน จบมหาวิทยาลัย หาเงินเองได้ ผมคิดว่าผมต้องใช้เงินพ่อแม่ไปเป็นล้านแล้ว ขนาดจบโรงเรียนแบบไม่ได้เด่นดังอะไรนะ แล้วถึงรุ่นลูกผมต้องใช้มากกว่านี้อีกกี่เท่า

2. เสียเวลาส่วนตัว - เห็นเค้าว่าจะเสียเวลาส่วนตัวไปประมาณ 60 - 70 % เลย บางคนการเสียการเสียงานไปเลยก็มี ทำอะไรเหมือนเดิมไม่ได้หลาย ๆ อย่าง แต่ก็คงได้รับความสุขกับลูกมาแทน

แค่สองข้อข้างบน ก็แย่แล้ว ไหนจะต้องคอยมาเป็นกังวล จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงแต่ลูกบ้างล่ะ ลูกเจ็บ ลูกป่วย เราเองคงทรมานน่าดู แต่ถึงตอนเรามีเราคงไม่ต้องการอะไรแล้ว มีอะไรก็คงให้ลูกหมด

ไม่มีลูกไม่กลัวเหงาเหรอ?

จริง ๆ ก็ไม่กลัวนะ อยู่กับภรรยามีความสุขดี (มากด้วย อิอิ) อยู่กันแบบสองตายายไปจนแก่ เลี้ยงหมา เลี้ยงแมวไปก็ได้ เรื่องไ่ม่มีคนมาเลี้ยงไม่ต้องกลัว ไม่มีลูก เงินเหลือเยอะแยะ เก็บไว้ให้ตัวเองตอนแก่ได้สบาย ทำประกันสุขภาพเดี๋ยวนี้มีให้เลือกเยอะแยะ มีลูกน่ะ เค้าก็ต้องสร้างเนื้อสร้างตัวของเค้า ถึงตอนนั้นเราก็ไม่อยากจะเอาเงินลูกมารักษาเราอยู่ดีแหละ เชื่อผมเถอะ เราก็ต้องเผื่อไว้ให้ตัวเองตอนแก่อยู่ดีแหละ ดีไม่ดีเราอยากจะเอาเงินที่เก็บไว้รักษาตัวตอนแก่ เก็บไว้ให้ลูกแทนอีกต่างหาก ด้วยความเป็นห่วงเค้านั่นแหละ

สรุป

จริง ๆ ไม่มีอะไรมาก ที่เขียนมาซะยืดยาว แค่อยากจะบอกว่า "อยากมีลูกแล้วโว้ยยยยยยยยยย" จบนะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ